Για τον αγαπημένο δάσκαλο και φίλο Τάκη Σακελλαρόπουλο (Στέλιος Στυλιανίδης)

09.11.2018 Για τον αγαπημένο δάσκαλο και φίλο, Τάκη Σακελλαρόπουλο.

Οι δεσμοί με τον Τάκη Σακελλαρόπουλο έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία των οικογενειών μας τόσο στο Χρυσό Φωκίδας, όσο και στην Καλλιθέα, τρεις γενιές πίσω. Ο Τάκης Σακελλαρόπουλος υπήρξε μια χαρισματική και εμβληματική μορφή της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης στην Ελλάδα και είναι αυτός που, από πολύ νωρίς, όταν ήμουν φοιτητής Ιατρικής, με ενέπνευσε να ακολουθήσω μαζί με άλλους συναδέλφους την ειδικότητα της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης στο Παρίσι. Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη ματιά του απέναντι στον ασθενή, το εφηβικό πάθος του για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, η εμπλοκή του σε νέα σχέδια και θεσμικές αλλαγές, η ήπια και ουσιαστική αριστερή πολιτική του σκέψη απέναντι στις εγγενείς αντιφάσεις της ψυχιατρικής, που θα μας λείψουν. Είναι, πρώτα απ’ όλα, η βαθιά του πίστη ότι για να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ελλάδα, στον χώρο της ψυχιατρικής φροντίδας, πρέπει να χτίζουμε συναισθηματικούς και ψυχικούς δεσμούς ακόμη και με τους πιο δύσκολους ασθενείς. Κάτι που η παραδοσιακή ψυχιατρική αποκαλούσε χρόνιο, μη αναστρέψιμο, στερούμενο επιστημονικού ενδιαφέροντος. Όλη η πρακτική του και η δράση του ήταν μια διαρκής σύνδεση της ψυχιατρικής πρακτικής, θεραπείας και αποκατάστασης, μέσα από το ψυχαναλυτικό πρίσμα, αλλά κυρίως μέσα από έναν βαθύ και αταλάντευτο ανθρωπισμό και τη δική του συναισθηματική εμπλοκή. Μετά από 35 χρόνια δικής μου πορείας, ακολουθώντας τα μεταρρυθμιστικά του ίχνη, θα ήθελα να μοιραστώ με τους νέους συναδέλφους και συνεργάτες τη σκέψη ότι, ακολουθώντας με εμμονή και αυταπάρνηση αυτές τις αρχές, το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε δάσκαλε.

Στέλιος Στυλιανίδης